جنجالی ترین انتخابات های ریاست جمهوری آمریکا

در انتخابات 1836، نامزد حزب دموکراتیک-جمهوریخواه، مارتین فن بورن پیروز انتخابات شد. رقیب اصلی او حزب ویگ بود که سعی کرد قانون الکترال را دور بزند؛ طوری که چندین نامزد در ایالت های مختلف معرفی کرد تا جداگانه در هر ایالت پیروز شود و نهایتا یک نفر را معرفی کند. هر چند در این کار ناموفق بود و فن بورن بیش از 60% آرای الکترال را کسب کرد. اگرچه ریچارد جانسون، معاون اول او زیاد موفق نبود. وقتی مشخص شد که جانسون از یک زن سیاهپوست فرزند به دنیا آورده است، 23 نماینده حزب دموکراتیک-جمهوریخواه در ایالت ویرجینیا به او رای ندادند! بدون این 23 رای، جانسون نمی توانست معاون اول شود. نهایتا کار به سنا کشید و او به عنوان معاون اول انتخاب شد.

هوراس گریلی در حزب جمهوریخواهان لیبرال (یا دموکرات ها) را برای مقابله با رئیس جمهور اولیسس گرنت و طرفداران افراطی اش تاسیس کرد. در سال 1872 او به رقابت با رئیس جمهور پرداخت. اگرچه خیلی ها او را در ابتدا دست کم گرفتند، اما او به مرور محبوبیت پیدا کرد و در نهایت 40% آرای مردمی را کسب کرد (تنها 800هزار رای کمتر از گرنت). گریلی در انتخابات عمومی 2.8 میلیون رای آورد، یعنی می توانست 86 رای الکترال کسب کند. اما کمی بعد از انتخابات از دنیا رفت و در کالج الکترال، رای های او بین دیگر نامزدها تقسیم شد. گرنت دوباره رئیس جمهور آمریکا شد، با 286 رای الکترال در مقابل 0 رای الکترال!

در انتخابات ریاست جمهوری 1800، حزب دموکراتیک-جمهوریخواه (حزبی که الان در آمریکا به حزب جداگانه تقسیم شده است!) توماس جفرسون و آرون بور را نامزد خود اعلام کرد. جفرسون و بور در سطح کشور اکثریت را بدست آوردند. تمام 73 عضو دموکراتیک-جمهوریخواه در کالج الکترال، به هرکدام از این دو یک رای دادند. اما مشکل اینجا بود که طبق قانون گذشته، آنها مشخص نمی کردند که هر رای را برای ریاست جمهوری داده اند یا معاون اولی! و مشکل این شد که تعداد آرای نامزد ریاست جمهوری (جفرسون) با نامزد معاون اولی اش (بور) برابر شد! در نتیجه وظیفه تعیین رئیس جمهور به مجلس واگذار شد که در کنترل حزب فدرالیست بود. اگرچه جفرسون نامزد اصلی ریاست جمهوری بود و بور نامزد معاون اولی، اما حزب فدرالیست بسیار تلاش کرد تا بور را به جای جفرسون به ریاست جمهوری انتخاب کند! هرچند بور به جفرسون خیانت نکرد و این موضوع را نپذیرفت. در نهایت پس از کش و قوس فراوان و بعد از سه ماه، جفرسون رئیس جمهور شد و بور معاون اول!

این دوره، اولین دوره ای بود که حائز بیشترین رای کشوری، حتما به ریاست جمهوری نمی رسید و باید اکثریت آرای الکترال را کسب می کرد. اندرو جکسون با اختلاف کمی آرای بیشتری در کشور کسب کرد. 4 نامزد، هر کدام تعدادی آرای الکترال به دست آوردند اما هیچ کدام اکثریت را کسب نکردند؛ اندرو جکسون 99 رای، جان آدامز 84 رای، ویلیام کراوفورد 41 رای و هنری کلی 37 رای. در نتیجه تصمیم گیری به مجلس نمایندگان واگذار شد. از آنجا که باید بین 3 نامزد تصمیم گیری می شد، هنری کلی از انتخابات حذف شد. در ادامه، کلی از آدامز حمایت کرد و در بسیاری از ایالت ها، از جمله ایالت خودش کنتاکی، برای او رای جمع کرد. در نهایت و پس از یک ماه، آدامز در 13 ایالت پیروز و رئیس جمهور آمریکا شد. بعد از پیروزی، آدامز هنری کلی را به عنوان وزیر خارجه اش معرفی کرد و بسیاری اتهام وارد کردند که این دو قبل از انتخابات با هم زد و بند کرده اند! جکسون این اتفاق را یک معامله فساد نامید و چهار سال آینده را صرف این کرد که چطور انتخابات از او دزدیده شده است! تلاشهای جکسون نتیجه داد و در سال 1828 به ریاست جمهوری انتخاب شد.